وبلاگ جیک

روایتی از جان دل بر پیکر جانان دل
راوی کجایی، راویی کجایی تنهای تنها
در این شلوغ سکوت نشسته ام
دل خوش به نامی
دل خوش به یادی
گم کرده ام تیمارِ دل را
از تو بجویم آه دلم را؟
بی تو سراب است چِشمان جانم
آه ای کجایید ای ساربانان
آه ای کجایید ای جان جانان
دل بی شما مُرد در ناگهانی
می بویم او را می جویم او را
تا کی بیاید داند خدا را

رنگ عشقم هم، گاه و بی گاه به جان جهد بی تاب زمان خواهد راند.

این همان جاست که رنگ ها در پی گهواره ی کوچک زمان می گریند.

بودم از این همه نابودی خود بیزار است، چه کنم در سر سرای خیالاتم کسی نیست که مرا درک کند.

می روم تا بی نهایت تا شاید انتهای عبارت ها مرا متوقف کند.

دوست دارم کلماتم پخش شوند تا به آنجا برسند، که خودنمایی دریافت را ساطع کنند.

همه امیدم به سرایی خیالی می انجامد
همه روح نیازم به حرمکده ی بی جانی می انجامد

عمر من از پیله ی پروانه ی خاکستری آزاد است
عمر من گر صبر کند از من بی من آزاد است

این خبر را به صدایی برسانم که زمن آزاد است
این جام هستی ام را به نگاهی برسانم که زخود آزاد است

این همه آزادی از آزادیم بیگاه است