وبلاگ جیک

هوا ابری که می شود

پنجره ی اتاقم نقره ای می شود

آن را هم دوست دارم
نمی خواهم هوا آلوده شود

آخر پنجره ام مدال برنز می گیرد!

حس غریبی ست که در اینجا، کنج دیوار اتاقم

مات و مبهوت به فکر صدایی که در این نزدیکی ست می نگرم

چه کنم از غم بی حد و حساب فاصله ها

بیش از این من تاب تحمل ندارم

زین ظلمت بی تاب زمان ناراحتم

و زمحنت بی حد و حساب گمان ناراحتم

می جویم او را هر لحظه و زمان
می خواهم او را هر جا و مکان